Bir ülkenin ekranı kararırsa, o ülke artık kendi hikâyesini anlatamaz.
TELE 1’in yayını yarıda kesildiğinde, belki sadece bir belgesel girdi araya ama aslında susturulan şey bir kanal değil, hakikatin sesiydi.

Kutbun sessiz canlıları, bir kez daha Türkiye’nin ekranlarında belirdi.
Ama bu kez doğayı anlatmak için değil, sessizliği öğretmek için.
Bir zamanlar Gezi günlerinde beliren o masum kuş,
bugün otoriterliğin maskotu haline geldi.
Bir dönemin utancı, şimdi kayyum düzeninin simgesi.

TELE 1’e atanan kayyumun ilk işi haberi susturmak oldu.
Bu, sansürden de öte seyirlik bir susturma töreniydi.
Artık yasaklar gizlenmiyor, tersine sahneleniyor.
Tıpkı Roma arenalarında aslanların önüne atılan gladyatörler gibi,
burada da gazeteciler belgesel önüne atılıyor.

Böylece iktidar hem muhalif sesi kesiyor, hem de halkı penguenle avutuyor.
Çünkü penguen, kimseye soru sormaz.
Ne “neden?” der, ne “kime?” der.
Tam da istenen vatandaş modeli: Sessiz, beyaz, kayıtsız.

Türkiye, yavaş yavaş bir “Penguen Cumhuriyeti”ne dönüşüyor.
Ekranlar siyah beyaz, sesler kısık, yüzler donuk.
Basın özgürlüğü, kutuplarda donmuş bir fosil gibi.
Gazeteci artık mikrofon değil, adeta buz kazması taşıyor elinde
kurtarmaya çalıştığı şey, gerçeğin donmuş kalbi.

Ama biliyoruz ki,
Güneş doğar buz erir, ses geri döner, kelimeler yeniden konuşur.
Çünkü hiçbir penguen, gerçeği sonsuza kadar örtemez.

Tele 1’in ekranında o gece sadece bir belgesel yayınlanmadı,
bir ülkenin utancı canlı yayınlandı.
Basın özgürlüğü hâlâ nefes alabiliyorsa,
bu, soğuğa rağmen yürüyen birkaç “insan penguenin” cesareti sayesindedir.
Kutuplarda değil, Ankara’nın, İstanbul’un sokaklarında yürüyenler onlar.
Ellerinde mikrofon değil, vicdan tutanlar.

Ve biz onlara bakarken biliyoruz.

“Gerçek haberi penguenler değil, direnenler yazar.”