Jose Mourinho, yıllarca futbol sahnesinde bir Roma İmparatoru gibi yürüdü. Porto’da Şampiyonlar Ligi kupasını kaldırdığında alkış tufanı vardı. Chelsea’de Premier Lig’i dize getirdiğinde kendisine “Special One” unvanını bizzat kendisi ilan etti. Inter’de üçleme yapıp San Siro’nun tahtına oturduğunda ise artık emin olmuştu. O, futbolun tanrısıydı!

Burnu Kaf Dağları’nda, ayakları göklere basıyordu.
Bir teknik direktörden çok, sahaların filozof-kralı, taktiklerin Zeus’u gibi davranıyordu.
Ama Fenerbahçe'de başarılı olamadı.
Geçmiş kariyerinin arkasına sığınıp, hata üstüne hata yaptı.
Üstelik burnundan kıl aldırmadı.
Antik Roma’nın bir geleneği vardı:
Memento Mori.
Zafer arabasına binen komutanın arkasında, sürekli kulağına fısıldayan bir görevli olurdu.

“Unutma, sen sadece bir insansın. Ölümü hatırla.”

Bunun amacı, halkın tanrısal övgüleri ve ihtişamı arasında komutanın kibirlenmemesi, insan olduğunu hatırlamasıydı.

Fenerbahçe yönetimi 1.5 yıl boyunca Mourinho'yu hep poh pohladı.
Portekizli'nın egosunu daha da zirveye taşıdı.
Ama nihayet kulağına o fısıltıyı yaptı.
Görevine son verildi.
Geçmişin o şatafatlı zafer arabası devrildi, alkışlar sustu.
Futbol tanrısı olduğunu sanan Mourinho’ya hatırlatıldı.
"Sen de ölümlü bir teknik direktörsün."

Roma’nın o eski sözü yeniden canlandı.

“Memento Mori.”

Bugün yapılan bir bakıma Mourinho'ya Mevlana'nın sözünün hatırlatılmasıydı.

"Dün dünde kaldı cancazım. Artık yeni şeyler söylemek lazım."