Yoğun bakımda ölen oğlunu kimsesizler mezarlığında buldu

Ebe Şükriye Tuncer, 5 Şubat gecesi Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi yoğun bakımında yatan dokuz yaşındaki çocuğu Mehmet Mirza’yı ziyaret edip öptü, öptü, öptü.

Tuncer, bu hastanede görev yapıyordu.

Zihinsel engeli bulunan oğlu bir yıldır yanında tedavi görüyor, solunum cihazına bağlı yaşıyordu.

O akşam mesai bitiminde Mehmet Mirza’nın fotoğrafını çekip evine döndü.

Tuncer Ailesi saatler sonra depremle uyandı.

Binaları ayakta kalmayı başarmıştı.

Oğullarını kurtarmak için Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne koştular.

İçeride, yoğun bakımda 80’i aşkın hasta elektrikler kesildiği ve jeneratörler devreye girmediği için hayatlarını kaybetmişti. İçlerinde Mehmet Mirza da vardı.

Tuncer anlatıyor:

“Geldiğimde yağmur yağıyordu, karanlıktı, can pazarıydı. Bir şey bulamadım. Ondan sonra hep hastanedeydim.”

Tuncer, artçılara rağmen yoğun bakımda çocuğunu aradı.

Tuncer:

"Risk alıp çocuğumun yattığı bölüme kadar geçtim. Bomboştu. Dışarıdan gelenler yardıma koşmuştu. Ama onlar bilemez. Girişi bildiğim için ‘Bir ümit’ deyip her yere girdim. Ta yattığı yere kadar geçtim, yok yok yok.”

Tuncer, enkazda ölenlerin de hastaneye getirildiğini, cesetlerin yan yana dizildiğini anlatıyor. Oğlunu bulmak için tüm cesetlere baktıklarını kaydediyor.

Tuncer:

“Bir ümit olur ya, 300 cesete baktım. Açıp açıp baktım. Bulma derdine düşmüşüz ya. Ben açtım. Eşim açtı. Baktık açtık, baktık açtık. Hangi ceset bize ait diye. 9 - 10 gün ceset aradık. Karıştı üçüncü günden sonra. Enkazdakiler de geldi.”

Kimsesizler Mezarlığı’nda buldu

Tuncer, oğlunun bir gün önce çektiği fotoğrafını yayınladı. Bu sayede Mehmet Mirza’nın dokuz gün sonra kimsesizler mezarlığında olduğunu öğrendi.

Tuncer:

“Nasıl öğrendim? Çocuğumun fotoğrafını çekmiştim. Allahtan ki içime doğdu. Her yerde yayınladım. Sağ olsun, o gün ölenleri çıkaran jandarma da çekmiş. Otopsi yapılmış çadırda, tır kamyonuna atılmış çocuklar.”

Ürperdim.

“Tır mı?” diye sordum.

“Evet” dedi ve şöyle devam ediyor:

“Yağmur yağdığı için cesetleri nereye koyacaklar? Bir kamyon ayarlanmış. Kamyonun içine koymuşlar. Hastanedekiler, enkazdan gelenler, karışık, hepsi. Oradan da otopsi almak için çadırlara… Fotoğraflayıp Narlıca’ya gömülmüş.”

Tuncer, oğlunun 68 numaralı mezarlıkta yattığını ifade ediyor. “Allahtan tek gömmüşler. Toplu gömülme olmamış” diyor, cenazeyi köyüne götürmek istiyor.

“Benim ve çocuğumun DNA örneğini Gaziantep’e gönderdiler. Sonuç çıkmadı” diye ekliyor.

Oğlunun nasıl öldüğüne ilişkin olarak, “İdarecilerle görüştüm. ‘Elektrikler gitti, jeneratörler devreye girmedi’ dediler” şeklinde konuşuyor.

Hastanede gönüllü hizmet veriyor

Tuncer ailesi depremden bu yana çadırkentte kalıyor. Şükriye hanımın okul müdürü olan eşi Mehmet Ziya Tuncer, çadırkentte sorumluluk almış. Doktor oğulları Afşin’de görev yapıyor. Kızları üniversiteye hazırlanıyor.

Şükriye hanım ise tam bir haftadır Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde gönüllü ebe olarak hizmet veriyor. “Ben istedim. Bir faydam olsun dedim” diyor.

Sahra hastanesinde doğumu yaptırdığı çocuğa, oğlu Mehmet Mirza’nın adını vermişler.

Bununla avunuyor.

Bakan gelecek diye ölüler tırlara konup götürüldü

Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi avlusunda kurulan sahra çadırlarında görev yapan sağlıkçı C., ilk iki gün hastanenin açık hava morguna döndüğünü iddia ediyor.

C., şöyle konuşuyor:

“İlk iki gün savcı yoktu. Savcının olmaması cenazelerini bir an önce gömmek isteyenlerin önünde engeldi. Beklediler, beklediler, savcı gelmeyince götürdüler. Bunlar normal ölüm değil. Yaralanmış, parçalanmış. Bir an önce gömmek gerekiyor. Ayrıca cenaze sahibi enkaza dönüp diğer yakınlarını çıkarmak istiyor. ‘Savcı gelmeden götüremezsiniz, problem olur’ diyoruz. ‘Burada dursun, gideyim diğer cenazeleri çıkarayım’ diyor. Bunların sayısı 700’den fazladır. Dışarıda yer kalmadığı için cenazeler üst üste yığıldı. Ceset torbaları üçüncü gün bitmişti. Yoktu.”

C., cenazelerin tıra konduğunu, soğutma sistemi bulunmadığını vurgulayarak, şöyle devam ediyor:

“Cenaze çok geldiği için koyacak yer kalmadı. Üst üste konması da sıkıntı. İnsanlar diyor ki ‘böyle mi bakıyorsunuz.’ Bunların göz önünden kaldırılması isteniyordu. Fotoğraf çekip tıra koydular.”

C., dördüncü gün Sağlık Bakanı Fahrettin Koca ziyaret edeceği için ölülerin tırlara doldurulup götürüldüğünü iddia ederek, “Tır kasası tamamen dolu. Böyle dört tır çıktı” diyor. C., hastaneden 100’ü aşkın cenaze çıkarıldığını ileri sürüyor.

Emine Minaz nerede?

Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi yoğun bakımında tedavi gören 81 yaşındaki Emine Minaz, 6 Şubat’tan beri kayıp.

Oğlu Hasan Minaz, felçli olan annesini 19 Ocak’ta hastaneye yatırdığını ifade ediyor. Annesinin Covid’e yakalandığını belirterek, şunları söylüyor:

“İlk gün acil servise baktık. Çok karanlıktı. Üç beş hasta vardı. İnsanlar ölüleri bırakıp enkazdaki yaralıları çıkarmak için gittiler. Annemi bulamadık. Akşam geldik. 10-15 sayfa isim listesi vardı. Kontrol ettim, bulabilir miyim diye, aradım, taradım, yoktu. Çadırları tek tek dolaştık, yoktu. ‘Bırakın ben gireyim hastaneye’ dedim. ‘İçerde 200-300 ölü var, hijyenik değil’ dediler. Girmedik.”

Minaz, Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde çalışan bir hemşirenin “O teyzeyi çıkardım, koridora koydum. Yaşıyordu. Geldiğimizde yoktu, götürmüşler” dediğini anlatıyor.

Minaz’a kimsesizler mezarlığı kayıtlarından da ulaşılamıyor.