Araştırma, bu paranın önemli bir kısmının kamu yararına harcanabileceğini öne sürüyor.

Cömertlik çalışması için 200 kişiye 10.000 dolar verdi

İnsanlar cömertliğe mi yoksa bencilliğe mi daha yatkındır ? Onlarca yıldır bilim insanları bu soruyu yanıtlamaya çalışırken boşuna çabaladılar. Düşük bahisli ekonomik oyunlarda, katılımcılara küçük miktarlarda para veriyorlar ve onlara bu fonları kendileriyle bir ortak arasında paylaştırma görevi veriyorlar. Araştırmacılar bu araştırmalardan yüzlercesini yürüttüler ve toplandığında insanların paralarının ortalama %28'ini verdiğini gösteriyorlar. Ancak yine de bu deneylerde riskler düşüktür; deneklere dağıtmaları için genellikle 10 dolar veya daha az hediye verilir.

İnsanlara çok daha fazla miktarda para hediye edilse aynı miktarda cömertlik gösterir miydi? British Columbia Üniversitesi, Yale Üniversitesi ve Teknoloji, Eğlence, Tasarım'a (TED) bağlı araştırmacılar, bir çift zengin bağışçının yardımıyla bunu öğrenmek için bir deney yürüttüler .

Yüksek riskli bir cömertlik deneyi

Ekip, COVID-19 salgını sırasında TED'in sosyal medya kanalları aracılığıyla belirsiz bir "gizemli" deneye başvuru yapma teklifini yayınladı. Dünyanın her yerinden insanlar kaydoldu. Sonunda Brezilya, Endonezya, Kenya, Avustralya, Kanada, Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık'tan iki yüz kişi seçildi ve deneyin neleri gerektirdiğini öğrendiklerinde şüphesiz çok sevindiler.

Deneyciler onlara 10.000 dolar vereceklerdi; tek şart bu paranın tamamını üç ay içinde harcamaları, hiçbirini biriktirmemeleri veya yatırım yapmamaları ve araştırmacılara bu parayı tam olarak nasıl harcadıklarını bildirmeleriydi . Ayrıca yarısının parayı nasıl kullandıklarını sosyal medyada düzenli olarak paylaşmaları da şart koşuldu.

Peki beklenmedik parayı nasıl harcadılar?

Bunu başkalarıyla mı paylaştılar yoksa kendileri için mi biriktirdiler?

Araştırmacıların bulduğu gibi cömertlik hüküm sürüyordu. Katılımcılar nakit paranın %68'ini toplum yararına harcadı, başkalarına ve bazen de aynı anda kendilerine fayda sağladı (örneğin, ortak bir tatil veya akşam yemeği için para ödeyerek). Ortalama olarak beşte birini hayır kurumlarına veya diğer amaçlara bağışladılar .

"Örneğin, Kanada'dan bir katılımcı, dışlanmış insanlara işgücüne girebilmeleri için inşaat eğitimi veren bir kuruluşa 1.200 dolar bağışladı ve Endonezya'dan bir başka katılımcı, temel ihtiyaçların karşılanmasına yardımcı olmak için vefat eden bir arkadaşının ailesine 1.500 dolar bağışladı. ”Araştırmacılar yazdı.

Başka bir katılımcının , duvar resmi oluşturmak, topluluk bahçesini canlandırmak ve evsizler için ücretsiz yemek standı kurmak gibi faaliyetler için yerel topluluğundaki insanlara yirmi 500 $'lık mini hibe yoluyla 10.000 $'ın tamamını dağıttı.

Her ne kadar 10.000 dolarlık hediye, zengin ülkelerden (Avustralya, Kanada, ABD ve Birleşik Krallık) gelen katılımcıların gelirlerinde sadece %10'luk bir artışı ve daha fakir ülkelerden (Kenya, Endonezya ve Brezilya) gelen katılımcılar için ise %125'lik bir artışı temsil etse de, iki grup arasında toplum yanlısı harcamalar açısından hiçbir fark yoktu. Ancak yüksek gelirli ülkelerden gelen katılımcılar hayır amaçlı bağışlara önemli ölçüde daha fazla harcama yaptı.

Parayı nasıl harcadıklarını sosyal medyada paylaşmaları talimatı verilen katılımcılar, hediyelerinin %23'ünü hayır kurumlarına bağışladı. Buna karşılık, bu gerekliliğe sahip olmayan denekler yalnızca %15 oranında bağışta bulundu; bu da sosyal baskının cömertliği artırabileceğini öne sürüyor. Ancak sonuç istatistiksel önemi çok az kaçırdı, dolayısıyla şans eseri olmuş olabilir.

Araştırmacılar, "Yalnızca Amerika Birleşik Devletleri'nde önümüzdeki on yıllarda miras şeklinde hediye olarak 36 trilyon doların gelecek nesillere aktarılacağını" belirtiyorlar.

Eğer bu çalışma bir gösterge ise, yakın zamanda önemli miktarda paranın kamu yararına harcanabileceğine işarettir .