İsrail önce torununu sonra dedeyi öldürdü. Ruhumun ruhu sözü dünyada gündem olmuştu

Bir yıl önceydi…
İsrail’in o günkü Gazze bombardımanı gökleri yırtmıştı. Patlama sesiyle yer sarsılmış, evler mezar olmuştu. Halid Nabhan, enkazın arasında torununu ararken bulmuştu kendini. “Rim!” diye bağırmış, sesi titreyen ellerinin arasından yitip gitmişti. Ve sonra görmüştü onu. Üç yaşındaki küçücük bedeni, babasının gömleğiyle örtülü bir köşede hareketsiz yatıyordu.

Halid çökmüştü. Rim’in cansız yüzüne bakarken, dudaklarından titreyerek çıkan kelimeler o gri betonların arasında yankılanmıştı:

“Ruhumun ruhu…”

Bir dua mıydı, bir ağıt mı, yoksa çaresiz bir çığlık mı, bilinmez. Ama o iki kelime, Halid’in yüreğinde mühürlenmişti ve dünya Israil'in Gazze katliamını o iki kelime ile duymuştu.

Aradan bir yıl geçti.
Gazze’de zaman yoktu, çünkü zaman burada sadece acının suretinde yeniden doğuyordu. Halid Nabhan, artık insanlara yardımlar ulaştırmak için çalışan bir gönüllüydü. Adımları yorgundu, ama kalbinde Rim’in anısı onu ayakta tutuyordu. Her çocuğa uzattığı ekmek, onun için Rim’e uzanan bir eldi. Her susamış çocuğa verdiği su, Rim’in kuruyan dudaklarına dokunan bir damlaydı.
Kendi acısına rağmen hastaneleri ve kampları dolaşıp insanları teselli eden, umut aşılayan adamdı.

Ama savaş, acımasızdır. Kan, barut kokusu ve yıkım her köşeyi kaplar.
Geçen gün Gazze'nin soğuk sabahında, yine bombardıman başladı. Halid, mahallesinin üzerine çöken duman bulutuna bakarken, torununun küçük ayak izlerini düşündü. Belki de hâlâ enkazın altında bir yerlere saklanmıştı o izler. Bir an Halid’in dudaklarında Rim’in sesi yankılandı:

“Dedeciğim…”

Halid yere çömeldi. Gözlerini gökyüzüne dikti ve son kez Rim’in hayalini gördü. O minicik eller uzanıyordu ona. Bir patlama sesi duyuldu. Dünya karardı.
Halid torununa kavuştu.

Artık dede torunun vedası "ruhumun ruhu" ifadesiyle hafızalarda yer alırken, Filistin'deki direnişin ve sabrın sembollerinden biri olarak anılmakta.