Gerontoloji Araştırma Grubu'na göre Amerika Birleşik Devletleri'nde Japon asıllı yaşayan en yaşlı kişi olan Miwa, en mutlu olduğu zamanlara odaklanmayı tercih ediyor. İspanyol gribini, yasağı, Kara Salı'yı, İkinci Dünya Savaşı'nı ve anne-babasının, kardeşlerinin ve arkadaşlarının kayıplarını atlattı ve yine de bu süper asırlık kişinin en önemli uzun ömürlü tavsiyesi şu: Oturmayın.
Oğlu Alan Miwa, Miwa'nın, İkinci Dünya Savaşı sırasında toplama kamplarına gönderilen ikinci nesil Japon Amerikalılar olan nisei'nin bir parçası olduğunu ve genellikle "gaman" kelimesini "görünürde dayanılmaz olana sabır ve haysiyetle katlanmak" anlamına geldiğini söylüyor.

Alan Miwa, bu duyguların, katlanmak zorunda olduğu çok şey olan annesinin neslinden pek çok kişinin dayanıklılığından doğduğundan şüpheleniyor. Shikata ga nai'nin (仕方がない), "Yapılamaz" veya "Bu konuda hiçbir şey yapılamaz" anlamına gelen Japonca bir ifadenin de aralarında yaygın bir deyiş olduğunu ekliyor.

Yoshiko Miwa, 28 Şubat 1914'te Guadalupe, Kaliforniya'da Japon göçmenlerin çocuğu olarak Yoshiko Tanaka'da doğdu. Yedi çocuğun beşincisiydi. Annesi ve küçük erkek kardeşi 1919'da öldüğünde babası ailesine bakmak ve sahip olduğu çiftliğe bakmakta zorlandı. Bunun üzerine Yoshiko Miwa ve kardeşleri, kendi mahalleleri Guadalupe Budist Kilisesi tarafından kurulan çocuk evine yaşamaya gönderildi.

1932'de Santa Maria Lisesi'nden mezun oldu ve Berkeley'deki California Üniversitesi'nde işletme okudu ve 1936'da mezun oldu. 1939'da Henry Miwa ile evlendi.

İkinci Dünya Savaşı sırasında ikili ve aileleri, savaştan sonra Hawthorne, Kaliforniya'ya taşınmadan önce Arizona'daki Poston Toplama Kampına gönderildi. 1945'te serbest bırakılmalarının ardından diğer birçok Japon gibi onlar da iş bulmakta zorluk çekince kocası bir fidanlık işletmesi kurdu ve 1963'te Yoshiko Miwa hemşirelik lisansını aldı.
Yoshiko Miwa'nın üç oğlu, 10 torunu, 20 büyük torunu ve bir büyük torununun çocuğu var.
Alan Miwa bugünlerde sağlığının iyi olduğunu ve bir bakımevinde yaşadığını, haftada bir saçlarını yaptırdığını ve pazar günleri kilise ayinlerine katıldığını söylüyor.

Geçmişte Yoshiko Miwa, olumlu bir ruha ek olarak zihninizi ve bedeninizi aktif tutmanın uzun bir yaşamın anahtarı olduğunu söylemişti . İleride, hayatının uzun ömürlü olmasına yol açtığına inandığı birkaç yönünü daha paylaşıyor.

Sürekli genişleyen bir hobi listesi tutuyor
Yoshiko Miwa emekli olduğunda her sabah 6,5 km yürüyordu. 1990 yılında 76 yaşındayken Dimes Yürüyüş Yürüyüşü'nün bir parçası olarak 20 km yürüdü. Tutkulu bir okuyucudur; ikebana (çiçek düzenleme), sumi-e (Japon mürekkep sanatı), sashiko (Japon dikişi), dikiş, mobilya tamiri ve yeniden döşemecilikle uğraşmaktadır.

Bir otobiyografi yazdı
Yoshiko Miwa, yazarlık kursu aldıktan sonra bir otobiyografi yazdı. İçinde Roma, Japonya, Paris ve Niagara Şelaleleri'ne yaptığı seyahatleri hatırlıyor. Çocuk evindeki yaşamı, okula giden uzun yürüyüşleri, kardeşlerini ve ebeveynleriyle birlikte geçirdiği çocukluğu anlatıyor.
Otobiyografisinde ailesinin çiftliği hakkında "Atların ve ineklerin otlayabileceği büyük bir meramız vardı" diye yazmıştı. "Bazı günler kız kardeşim ve ben merada dolaşıp orada yetişen yabani menekşeleri toplardık."

Erişte yemeyi çok seviyor
Yoshiko Miwa her türlü eriştenin hayranıdır ve onları her gün yer. “Çocuk evindeyken aşçı erişte yapardı ve ben de onları severdim” diyor. "Bugün spagetti, udon, ramen, soba ve diğer erişte türlerini seviyorum."

İnancı ona enerji veriyor
Yoshiko Miwa, annesi İspanyol gribinden öldüğünde onu yanına alan Guadalupe Budist Kilisesi'nden Rahip ve Bayan Issei Matsuura'ya minnettardır.

Yoshiko Miwa'nın ailesi ve arkadaşları Kaliforniya'daki Gardena Budist Kilisesi'nde 110. doğum günü kutlamasında.
Babası yardım için kiliseye başvurduğunda Yoshiko Miwa 4 yaşındaydı. "Kilise daha sonra bir çocuk evi açtı ve bize Budizm'i, Japon dilini, Japon kültürünü ve sorumluluğunu öğretti" diye anımsıyor. "Rahip ve Bayan Matsuura'ya her zaman borçluyum."

Ailesi de öyle

Miwa ailesi birlikte seyahat eder ve buluşmalara ev sahipliği yapar. Yoshiko Miwa, "Oğullarım, torunlarım, torunlarım ve akrabalarım her zaman yanımda oldukları için şanslıyım" diyor.
Otobiyografisinde "Annem çok genç yaşta öldüğü için bir aile biriminin sıcaklığını ve sevgisini hiç tatmadım" diye yazdı. “Daha sonra çocuklarım doğduğunda, tam bir ailenin sağlıklılığını güçlü bir şekilde hissettim.”