Onlar yalnızca ekmek için çalışıyorlardı. Sadece karınlarını doyurmak için. Madene, yerin 300 metre altına başka kimse inmez. Sadece ekmeğinin peşinde olanlar…

Oysa hayat ne kadar kıymetlidir, can ne kadar tatlı değil mi?

Ailenizden bir kişiyi feda edebilir misiniz?

Soma’da ve Ermenek’te madende, Çorlu’da trende, Hendek’te havai fişek fabrikasında, daha onlarcası hayatın her alanında yitip giden canlar… UCUZ ÖLÜMLER ÜLKESİNDE tamamı önlenebilir kazalarda kaybettiklerimiz...

İşçi ölümlerinde dünya şampiyonuyuz.

Merkezine insanı alan bir zihniyet, bir kültür bu canları korurdu, yaşatırdı. KADER DEYİP GEÇEMEYİZ.

Tedbir almalıydık. Standartları yükseltmeliydik. Kontrol etmeliydik. Denetlemeliydik. Oysa bizde insan değil, bina önemliydi. Can değil beton. Yaşatmak değil kar hırsı.

Bu kaçıncı diye soruyoruz değil mi?

Bunun sonu yok mu? Olmayacak mı?

Biz bu filmi çok görmedik mi?

Bu kadar acıya hangi yürek dayanır?

Durmaksızın tekrar eden kabuslara kim tahammül edebilir?

Hangi toplum sağlıklı kalabilir, psikolojisini koruyabilir? Travma toplumu olduk. Hipnoz toplumu. Herkes sırtını dönüp, bu tip olaylardan kaçıyor.

Oysa toplum nasıl yönetileceğini belirleyecek. Adalet talep edecek. NİYE BUNLAR BİZİM BAŞIMIZA GELİYOR? Bunları soracak.

Yapmıyor, yapmıyoruz.

Görmüyor musunuz? Hastalandı toplum. Hipnoz oldu.

Bu kadar ölümlü kazaya! şahit ola ola ve elinden bir şey gelmediğini göre göre hangi toplum sağlıklı kalabilir? Hepimizin hayatı eksilmez mi? Eksilmiyor mu her ölümle beraber?

Bu çürümüş sistem yaralı olmayan yürek mi bıraktı?

Hele sistemin tamamını görünce, büyük fotoğrafa bakınca, çelişkileri fark edince.

Bir tarafta 16 uçak, günlük harcaması 10 milyon lira olan Cumhurbaşkanlığı Külliyesi, devasa kamu binaları, araç saltanatı, Manhattan’da 100 milyon dolarlık gökdelen…

İnsanın canını acıtıyor. Çürümüş bir sistem. Bir yanda devasa imkanlar ama öbür yandan önlenebilir kazalarda ekmek parası uğruna yitip giden emekçiler.

Şimdi tercih zamanı. Ya böyle devam edeceğiz. Ya da tamam artık diyeceğiz.