Ne zaman bir gurbetçimizle karşılaşsam/sohbet etsem

Nâzım Baba’yı, Bülent Ecevit’i anarım.

Nâzım’ın; oğlu Memed’e yazdığı;

‘’Ayrılık dayanılır gibi değil mi?/

Bize pek mi müthiş geliyor kendi kaderimiz?’’

Ecevit’in ‘’Göçmen’’indeki

‘’nereden sürmüşler beni buralar nere buralar nere/

buralar nere bir bildiğim olmalı/

bilmez olmuşum bir derdim olmalı/

gülmez olmuşum buralara konmuş göçmen olmuşum’’ dizeleriyle!.

Halk TV’nin "ekran klasiği" ‘’Halk Arenası’’ için

Uğur Dündar Usta ve İzmirli Yılmaz(Özdil) ile

Almanya-Hagen’e gittik.

Kuzey Ren Vestfalya Sosyal Demokrat Dernekleri

Koordinatörü Erdal Tekin ve yönetiminin davetlisi olarak!

Daha Düsseldorf Havaalanı’na ayak basar basmaz,

sanki İzmir’deydik, İstanbul’daydık.

Adana, Bolu, Afyon, Malatya, Kars, Rize’deydik.

Bir anda gurbetçilerimiz sardı çevremizi.

‘’Memleket kokulular’’ diye sarılanlar…

‘’Hoşgeldiniz Canlarımız Hoşgeldiniz’’ diyenler..

‘’Bize İzmir’i Kordon’u anlat ne olur’’la ağlayanlar!

Her birine karşılık vermeye çalıştık.

Gözyaşlarımızla!

Köln’e gittik sonra.

DOM Katedrali önünde.. İstasyon’da..

Tarihi Cafe Reichard’da oturan Türkler

yine çevremizi sardı.

Havaalanı’ndaki tablonun tekrarını yaşadık.

Ağlayanlar...

Ağlayanlar...

Ağlayanlar!..

Uğur Dündar ile Yılmaz Özdil‘e sarılıp

fotoğraf çektirmekte yarışanlar.

Yanaklarını sevecenlikle okşayanlar.

Dönüyorum gözleri dolu

Yılmaz’ın kulağına fısıldıyorum;

‘’Ayrılık dayanılır gibi değil mi?/

Bize pek mi müthiş geliyor kendi kaderimiz?’’

O da bana ‘’Büyük Şair’’le yanıt vermez mi?;

‘’Aynı daldaydık, aynı daldaydık.

Aynı daldan düşüp ayrıldık.

Aramızda yüz yıllık zaman,

yol yüz yıllık.’’

Hepsi de aynı gökyüzü altında bizim insanımızdı..

Hagen’de

"Halk Arenası" akşamındayız!

Belediye’ye ait 2 bin kişilik Stadthalle’deyiz.

Salon üç saat önceden dolmuş durumda.

Berlin, Frankfurt, Nürnberg, Dortmund, Bochum, Hamburg’dan…

Avusturya, Belçika, Hollanda, İsviçre’den gelmişler.

Atatürklü tişörtleriyle, ellerinde bayraklarıyla "yaban ellerdeki"

insanlarımız!..

Önlem alan Alman ‘’Polizei’’lar şaşkın(!)

Salonda coşku muhteşem…

2,5 saatlik dopdolu bir program oluyor.

(Hem de havuzun haber kanallarının

dördünün toplamını katlayan izlenme oranıyla)

2 bin kişilik koro ile ‘’İzmir Marşı’’nı söylüyoruz.

Bitiyor bir daha..

Bir daha!..

Herkes gözyaşlarıyla dillendiriyor

‘’YaşaMustafaKemâlPaşaYaşa’’yı.

Hasreti ‘sızıyla’’ taşımış o yürekleriyle!..

Program bitiyor... Bırakmıyorlar…

Oturuyoruz, bir yandan da çaylar içiliyor

tatlı yorgunluğu gideren!

Ülkenin durumuna oldukça duyarlılar.

Son dönemdeki hükümetin hatalı

Almanya politikası yüzünden

burada çok farklı muameleler görmeye

başladıklarından dertleniyorlar.

Sahipsizlikten dem vuruyorlar…

Ama umudu hep koruduklarını da

unutmuyorlar.

Aynı cümle çıkıyor ağızlardan:

‘’İyi ki varsınız, iyi ki yanımızdasın!’’

*

Otele dönüyorum, kendimle başbaşayım.

60 km.ötedeki Köln’den bisikletiyle Hagen’e gelen

Rami Karadeniz’i.

Belçika’dan saatlerce direksiyon sallayıp

son anda programa yetişen Volkan Basar ’ı,

Yine Köln'den kılavuz köpeğiyle trene binip gelen görme engelli Bülent Aydınoğlu'nu.

Berlinli Aysun Eryılmaz'ı;

Stuttgartlı TC Mustafa Dogan ’ı.

Mannheimlı Kardiyolog Bilgen Kurt ’u,

Yenifoça’dan Hagen’e göç etmiş Sevim Durmaz ’ı.

Eşsiz konukseverlik örneğiyle ağırlayan yöneticiler

Erdal Tekin, Şükrü Budak’ı, TC Ayhan Tok’u.

Düşünüyorum tek tek!..

Memleket hasretinin adını ezbere bilenleri.

Özlemin...

Acının üzerine yürüyenleri...

Sürgünlerden seslenenleri!

Hepinizi yüreğinizden öpüyorum yüreğinizden!..

Dolmuştum ben de!

Okan Yüksel Ustam'dan da sıkça dinlediğim

Orhan Veli’nin şiirini okumaya başladım yüksek sesle;

‘’Ağlasam sesimi duyar mısınız,

Mısralarımda;

Dokunabilir misiniz,

Gözyaşlarıma, ellerinizle?

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu

Bu derde düşmeden önce.

Bir yer var, biliyorum;

Her şeyi söylemek mümkün;

Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;

Anlatamıyorum.’’

*

Gözyaşlarımla…