Sputnik'in aktardığına göre; Tazmanya Üniversitesi'nde doktora öğrencisi olan Sophia Volzke'nin yürüttüğü araştırmada, Güneybatı Pasifik bölgesindeki Macquarie Adası çevresinde yaşayan 14 bin deniz fili incelendi.

Erkek ve dişilerin hayatta kalma oranlarının genç yaşlarda hemen hemen aynı olduğu görüldü, ancak yetişkin sayıldıkları 8 yaşından sonra erkek deniz fillerinin hayatta kalma oranı yarı yarıya düşerken yetişkin dişi deniz fillerinde bu oranın yüzde 80'de kaldığı ortaya çıktı. Araştırmaya göre farklılığın en önemli sebebinin ise erkeklerin çok eşli yaşam tarzı ve beraberinde getirdiği aşırı kiloluluk olduğu aktarıldı.

En büyük ve en kilolu deniz fillerinin üreme konusunda avantajlı konuma geldiğini ifade eden araştırma makalesinin yazarı Volzke, "Bu canlılar besinlerini ancak okyanustan temin edebiliyorlar. Üremek için karaya çıktıklarında ise dişilere erişim için diğer erkeklerle yarışa giriyorlar. Diğer erkeklerle savaşmak ve kimi zaman haftalar, aylar boyunca bir şey yemeden karada hayatta kalabilmek için vücutlarında yağ depolamış olmaları gerekiyor" dedi.

Söz konusu türün, aşırı bir 'çok eşlilik' pratiğine sahip olduğu; bu pratiğe göre en büyük ve dominant erkeklerden oluşan küçük bir grup deniz filinin, üreme kabiliyetine sahip dişilerden oluşan 'haremleri' kontrol ettiği ve bu haremlerdeki dişi sayısının 100'ü bulabildiği belirtildi. Volzke "Harem bu kadar genişleyince daha genç bir erkek deniz filinin, kontroldeki deniz filinin yardımcısı olmasına izin verilebiliyor. Tamamen haremin ne kadar büyük olduğu ve sahilin coğrafyasına bağlı. Eğer gerçekten uzun bir sahildeyseniz, birkaç küçük hareme sahip olma ihtimaliniz artıyor. Erkeklerin yalnızca yüzde 4'ü bu dominant konuma gelebiliyor" diye konuştu.

Araştırmacılar, yetişkin erkekler üzerindeki bu rekabet baskısının deniz fillerini olabildiğince çabuk kilo almaya ittiğini; bunun da hayatta kalma oranlarının daha düşük olmasına yol açtığını aktardı. Makalede, "Yetişkin erkekler besin arama çabalarını daha sığ sularda yoğunlaştırır. Bu bölgeler son derece verimli olsa da, aynı zamanda orkalar ve uyuyan köpekbalıkları gibi diğer deniz yırtıcılarının da uğrak yeri" ifadelerine yer verildi.

Öte yandan Volzke'ye göre, erkek deniz filleri biyolojik olarak yaklaşık 6 yaşında üreme yeteneğine erişmelerine rağmen, dişilerle üreme amaçlı etkileşime girmek için genellikle 9 ila 12 yaşına kadar bekliyor.

Güney deniz fillerinde erkeklerin dişilerden 5-6 kat daha ağır[olduğu bu cinsin her iki türü de muhtemelen memeliler arasında görülebilecek en büyük seksüel diformizm örneğine sahiptirler.

Erkekler dişilerden önce kolonilere ulaşırlar ve burada dişiler daha gelmeden haremlerin kontrolü için birbirleriyle mücadele ederler. Vücutlarının bu aşırı büyüklüğü mücadelede büyük avantaj sağlar. Erkek deniz fillerinin bu kavgacı davranışları, onlara haremlere ulaşımda ve rütbe derecelerine göre belirlenen üreme faaliyetlerinde erişim sağlayarak egemenlik hiyerarşisinde daha üstün bir konuma getirir. Diğerlerinden daha baskın olan “harem ağaları” böylece birkaç düzine dişiden oluşan haremler kurarlar. Daha az başarılı erkekler haremleri olmadığı halde harem ağasının bakmadığı boş bir anda bu haremden bir dişi ile çiftleşmeye çalışır. Baskın bir erkek, haremini savunmak için kendi bölgesinde kalmak mecburiyetindedir ve bu nedenle ava çıkmayıp aylarca aç kalır ve kendi vücut yağ depolarını tüketirler. Bazı deniz filleri erkeklerinin besin olmadan 3 ay boyunca karada kaldıkları görünmüştür.

Mücadele eden iki erkek birbirlerine karşı ağırlıklarını ve köpek dişlerini kullanırlar. Dişiler uğruna yapılan bu mücadelenin sonucu nadiren ölümlere neden. Yenilen erkek deniz fili genellikle kaçar, ancak ciddi yırtıklar ve acılarla baş etmek zorunda kalır