Yok böyle bir gece... Canımız sıtkındı pandemi gecelerinde. Sevdiklerimizi haksız yere kırıyorduk, kırılıyorduk belki de. Özürlerimiz kabul olsun. Ama tek tesellimiz kalitesi düşük olsa da heyecan maksimumda olan 90 dakikalar... Galatasaray, Denizli deplasmanında önce rahat başladı. Taki Emre Akbaba penaltıyı kaçırana kadar. Emre kardeşim takımın için altın olan golü niye harcadın, niye istedin o penaltıyı, sicilinde 2 tane kaçırmışlığın varken...
Sonra bir stres anlamsız, abes... Son anlarda toparlanış, futbol yok normal, daha da gol olurdu hatta bu haftayı lider de kapatırdın, ama diyorum ki gereksiz heyecan. Gençlik normal. Fatih Hocam yalnız bırakıldın, az daha kurt kocayınca diyeceklerdi, üstelik yakınların... Cumartesi akşamı 23. şampiyonluğunu ( ki senin yaşattığın 9. uncu şampiyonluk olacak kulübe bu ülkemizin rekoru )  iki çift laf et Allah aşkına senin gibi düşünenlerin, her daim senin yanında olanlara adına...
Evet filmin sonu 4 güne kaldı. Hadi bir totem de ben de yapayım haftalardır buzluk üzerene oturarak bence uğur yapan Fatih Hoca'ya nazire olarak. Tüm arkadaşlarım Galatasaray'ın bu hafta umudu biter demişti. Ben de 6 olan averaj da kapanır hatta artı 3 geçer demiştim, gülümsemişlerdi belki de sırıtmışlardı. 'Mayıslar Bizimdir' diye düşündüm, başka lafım yok...