Tarihçiler, Son Akşam Yemeği'ndeki şarabın muhtemelen antik çağda popüler olan kurutulmuş üzümlerden yapılan tatlı bir şarap olan "passum"a benzediğini öne sürüyorlar. Markos, Matta ve Luka İncillerindeki referanslar, Son Akşam Yemeği'nin bir Fısıh yemeği olduğunu gösteriyor; dolayısıyla İsa ve öğrencileri muhtemelen Yahudi ritüellerinde yaygın olarak kullanılan passum içiyordu.
Passumun modern Tunus topraklarındaki Kartaca'da ortaya çıktığına ve daha sonra Roma'ya doğru yola çıktığına inanılıyor. Antik tarihçi Polybius, Roma'da buna "kadın şarabı" denildiğini, çünkü geleneksel şarap içmesi yasak olan soylu kadınların kuru üzümden yapılan bu şarabı kullanmasına izin verildiğini kaydetmiştir.
Passumun hazırlanması, üzümlerin güneşte kurutulmasını, üzüm suyuyla karıştırılmasını, karışımın fermente edilmesini ve daha sonra daha fazla fermantasyon için daha fazla meyve suyu eklenmesini içeriyordu; bu, Latin yazar Lucius Junius Columella'nın "De Agricultura" adlı eserinde ayrıntılı olarak anlatılmıştır.
Columella, incelemesinde iyi olgunlaşmış üzümlerin toplanıp sazlık yapıların üzerinde güneşte kurutulmasıyla başlayan bir süreci anlatıyor. Kurutulmuş üzümler daha sonra fermente olana kadar üzüm suyuyla birlikte bir fermantasyon kabına yerleştirilir.
Daha sonra meyve suyu daha da fazla güneşte kurutulmuş üzüm şırası ile karıştırılır ve karışım tekrar mayalanmaya bırakılır. Ortaya çıkan şarap, çok keskinleşmemesi için kapalı kaplarda saklanır ve son fermantasyon yaklaşık yirmi ila otuz gün sürer.
Günümüzde hala Akdeniz'in çeşitli bölgelerinde passum şarabı üretilmektedir. Tunus'ta Columella'nın eski tarifine göre "Passum de Magon" adında bir şarap yapılıyor. Aynı şekilde Sicilya'da passum üretimine yönelik geleneksel üzüm çeşitleri de yetiştirilmeye devam ediyor. Orta İtalya'daki Umbria'da, Sagrantino olarak bilinen yerel bir versiyon, bu eski şarap yapımı geleneğini koruyan temel bir ürün haline geldi.
Passum şarabının tarihsel bağlamını ve üretim yöntemlerini anlamak, yalnızca eski mutfak uygulamalarına ilişkin bilgimizi zenginleştirmekle kalmaz, aynı zamanda bizi bugün Akdeniz bölgesinde şarap yapımını etkilemeye devam eden kültürel mirasa da bağlar.
Hatırlanacağı üzere Vatikan araştırmacısı Sforza Galicia, da Vinci kodunun Dan Brown'un popüler hale getirdiği koddan farklı olmasına rağmen gerçekten var olduğunu belirtmişti . Ona göre ünlü "Son Akşam Yemeği" tablosunda kıyameti destekleyenler için Paskalya yumurtasını andıran gizli ipuçları var.