Süper Lig'in zirvesi karşı karşıya geldi; Galatasaray ile Trabzonspor…
Kâğıt üzerinde futbol şöleni, sahada devlerin düellosu.
Ama tribünde ve ekran başında milyonlarca kişinin kalbinde aynı soru vardı:
“Acaba?”
Bu pozisyona bahis oynandı mı?
Bu karta kaç para yatırıldı?
Bir korner, bir taç, bir faul… Her kararın gölgesinde şüphe dolaşıyordu.
Çünkü adalet duygusu bir kez kırıldı mı, geri döndürmek zor.
Kuşku tribünleri kemiriyor.
Mücadeleyi, emeği, adaleti severdik bu oyunda; şimdi her düdükte içimizi kemiren bir soru var.
“Bu futbol mu, yoksa başka bir oyun mu?”
Böyle bir psikolojiyle maç izlemek zevk değil, eziyet.
Yeşil sahayı kirletenlere, bu oyunun masumiyetini çalanlara yazıklar olsun.
Gelelim maça…
İlk yarıya “derbi” demek futbola ihanet olurdu.
Mücadele vardı, sertlik vardı; ama üretkenlik, yaratıcılık yoktu.
Oyun orta sahada kilitlendi, iki takım da rakip kaleye gidemedi.
Tempo düşük, pozisyon kıt, paslar cesaretten uzaktı.
Osimhen'in direkten dönen kafa vuruşu dışında, ilk 45 dakika koca bir sessizlikti.
İkinci yarıda tempo biraz yükseldi, iki takım da golü daha çok düşündü. Trabzonspor özellikle Zubkov’la tehditkârdı. Ukraynalı oyuncunun müthiş kafa vuruşunu Uğurcan aynı güzellikle çıkardı, bir füzesi de direkten döndü.
Galatasaray’da işler tıkanınca Okan Buruk son çeyrekte Icardi'yi de sahaya sürüp çift forvete döndü. Ancak bu hamle de oyunu açmaya yetmedi. Sarı-kırmızılılar üretmekte zorlandı, Trabzonspor'un savunma disiplini duvar gibi durdu.
Sonuç?
Beraberlik maçın hakkıydı.
Trabzonspor disiplinli, dirençli, akıllı bir futbolla istediğini aldı.
Galatasaray ise Beşiktaş’tan sonra bir kez daha puan kaybetti. Ajax maçı öncesi hem skor hem oyun anlamında soru işaretleri büyüyor.